Aracaju, Sao Paulo en Milaan

Wat kan het toch fijn zijn om ergens te zijn waar weinig gebeurt. Aracaju, de hoofdstad van Sergipe is zo'n plaats.

Op bezoek bij de eigenaren van strandrestaurant Parati viel er niet veel meer te doen dan te genieten van een heerlijk huis compleet met hangmatten, lekker eten, langs het strand lopen en vanuit een stoel naar de rennende obers en naar de zee kijken. Maar toch bedroog ook daar de schijn. Ook daar waren avonturen te beleven. Op niet al te grote afstand was er een erg mooi natuurgebied dat erg de moeite waard bleek en was er Penedo, een prachtig stadje aan de monding van de Rio San Francisco. Dat is een historische plek. Hier liet gouverneur Johan Maurits van Nassau in 1637 het Fort Maurits liet bouwen ter verdediging van het Nederlandse bezit.

Sao Paulo is een stad aan het andere eind van het spectrum. Ongelofelijk groot, druk, vibrerend en uitdagend. Echt een plek om naar mensen te kijken, cultuur op te snuiven en hyper chique winkels te zien.

Een van de hoogtepunten was het concert van Paulo Mouro, een klarinettist van dik in de zeventig. Hij speelde in een zaal met ruim 500 mensen samen met João Donato mooie muziek waarbij je kunt wegzwijmelen. Zelfs hebben ze het over muziek voor op een langzame boot in China.

Op de terugweg heb ik nog even ontbeten in Milaan. Ik voelde me een echte wereldburger.

Na een heerlijke tijd in Brazilië en Argentinië verken ik nu Amsterdam weer en ben ik natuurlijk ook weer aan het werk. Ook hier is gelukkig veel leuks en nuttigs te doen.

Goed nieuws

Nadat ik me vreselijk heb zitten ergeren aan de lakse houding van de Nederlandse politiek over kinderpornozaak waarbij Nederlanders in Brazilië de beest konden uithangen en dan ook nog werden geholpen door het Nederlandse consulaat. De mannen kregen van het Nederlandse consulaat in Rio de Janeiro in afwachting van dat beroep noodpaspoorten en vluchten snel het land uit. Het Braziliaanse gerechtshof is woest en vindt dat Nederland door de VN bestraft moet worden. Omdat Brazilië geen uitleveringsverdrag heeft met Nederland, verzoekt het land tevergeefs om hun uitlevering.
Er komt nu toch nog een echte reactie. Khadija Arib van de PvdA wil in een spoeddebat weten van minister Hirsch Ballin (Justitie) of de Nederlanders Jerry K. en Johan T. niet alsnog kunnen worden uitgeleverd aan Brazilië. Het tweetal werd vorige week in hoger beroep door het Braziliaanse hof veroordeeld tot 21 respectievelijk 17 jaar voor het maken en verspreiden van kinderporno. Nu kunnen we laten zien wat Nederland voor normen en waarden heeft. Ik ben erg benieuwd....

Drie maal tango

Deze week genoot ik van tango op straat in La Boca, de wijk waar Boca Juniors speelt in een imposant stadion.Daarna zag ik 'gewone mensen' dansen in Confeiteria Ideal. dat is de moeder van ale danszalen.
Als klap op de vuurpijl zag ik gisteren de groep Tango X2 met het programma Su historia waarin de geschiedenis van de tango voorbij komt gedansd door topdansers uit Argentinië. En dat ook nog eens op muziek van een geweldig tango-orkest.

Buenos Aires

Wat een stad.... Groot, mooi, interessant, goedkoop en vol kunst, cultuur, voetbal en lekker eten. Gisterenavond zag ik een erg leuk ´tangoachtig´ concert. Het was een CD presentatie in een mooi theater van twee muzikanten die veel andere muzikanten het podium op hadden gesleept. Er waren tango met o.a. zang, gitaar, fluit en saxofoon. De afstanden zijn flink maar met een taxi kom je overal. In tegenstelling tot Nederland zijn die erg goed te betalen.
Natuurlijk zijn er ook de down sides. Zo ze je ´s avonds arme mensen de straten opruimen op zoek naar dingen die opnieuw zijn te gebruiken of te verkopen en is er ongelofelijk veel verkeer. Vandaag ga ik weer op pad naar musea en spannende wijken. Ik ben een bevoorrecht mens.

Mijn eerste voetbalwedstrijd in Brazilië

Gisteren heb ik voor het eerst van mijn leven een voetbalwedstrijd in een Braziliaans stadion gezien. De wedstrijd Atlético Paranaense tegen Iraty eindigde in 0-0 maar was toch ontzettend leuk. Vooral het publiek en de sfeer in het stadion zal ik niet snel vergeten.

Voorstelling A Fauna van Os Satyros

Sinds een paar dagen ben ik op het Festival do Teatro de Curitiba in Braziliè. Het is het grootste theaterfestival van Latijns Amerika. Het meest bijzondere dat ik heb gezien is de voorstelling A Fauna die wordt gespeeld in een favela aan de rand van Curitiba.

De toneelgroep Os Satyros doet vaker van dit soort producties en bereidt nu al een soortgelijke voorstelling in Sao Paulo voor.



De bewoners spelen het stuk in hun eigen omgeving. Voor een groot deel spelen zij zichzelf. Het was erg indrukwekkend. Vooral het feit dat de bewoners zo blij waren iets van hun leven te laten zien kwam hard bij mij binnen. Het was zeker niet allemal kommer en kwel maar het was niets mis wat je zag in de school, op straat, in een vrouwencorporate en bij mensen thuis. Een dergelijke voorstelling zou je in Nederland echt niet kunnen maken. Het doet wel denken aan de documentaire die Be at the media voor woningcorporatie IJmere heeft gemaakt over een buurtje in Osdorp. Dus met en ander medium kan het wél.
Er wordt een documentaire gemaakt van het hele project en het zou heel mooi zijn als die op de IDFA zou worden vertoond.