Soms weet je iets heel zeker. Zo zag ik gisteren Samwaad – Street of Encounters van Ivaldo Bertazzo. Dat is zonder enige twijfel de mooiste voorstelling die ik dit jaar heb gezien en het zou mij verbazen als ik het komende jaar weer zoiets moois zou zien. Ik was er gelukkig bij daar in de Houtzagerij in de Schilderswijk in Den Haag. Het was een onderdeel van het Holland Dance Festival 2005. Het is fantastisch als toppers zoals Ivaldo Bertazza de krachten bundelen met de jongeren die in het dagelijks leven weinig kansen krijgen. Ze hebben die kans met beide handen aangegrepen en er een topproductie van gemaakt. Ik ben er zeker van dat dit het leven van de jongeren ingrijpend zal veranderen. Als je voor het eerst naar het buitenland gaat en je een staande ovatie krijgt op een prestigieus festival dan weet je dat je veel kunt en die ervaring neem je mee in je verdere leven.
Hieronder vindt je nog wat extra informatie maar in mijn eigen woorden: ontroerend, hyper stimulerend, hoopgevend en indrukwekkend. Ik heb met geleend geld een DVD van de voorstelling aangeschaft en die kun je altijd bij mij komen kijken.
"De kracht van deze schitterende locatieproductie schuilt niet alleen in de hoge artistieke (dans)kwaliteit, maar ook in de maatschappelijke betekenis ervan. Bertazzo – choreograaf, dansleraar en bewegingstherapeut – heeft een trainingsschema voor dansers ontwikkeld dat jonge mensen stimuleert om hun identiteit te onderzoeken en hun psychische en fysieke kanten te integreren. In zijn huidige werk met grote groepen kansarme jongeren uit buitenwijken vergroot hij de invloed van dans en beweging. Naast danstraining geeft Bertazzo de deelnemende jongeren ook onderwijs en maatschappelijke hulp.
Vorig jaar ontving Bertazzo de Prins Claus Prijs. Daarmee werd hij gehuldigd ‘voor de ontwikkeling van zijn innovatieve programma’s waardoor jonge mensen hun talenten kunnen ontwikkelen en voor het stimuleren van culturele creativiteit die kansen biedt aan individuen en gemeenschappen’ (juryrapport).
Samwaad – Street of Encounters wordt uitgevoerd door 55 niet-professionele jonge dansers uit de buitenwijken van São Paulo. Het is een voorstelling van een ongekende schoonheid – puur, vitaal, innemend. Met oog voor detail legt Bertazzo de nadruk op gebaren en communicatie. Geheel nieuw is de combinatie van klanken en ritmes uit Brazilië en India."
Rond de kerst was ik 9 dagen in Bordeaux. Een geweldige stad trouwens! Natuurlijk heb ik ook wat rondgekeken hoe het er met de hondenpoep staat. Nu fantastisch zou ik zeggen. Het ligt echt overal en dat terwijl Bordeaux een vrij schone stad is. In een straatje vlak bij mijn appartement legde ik vast dat de poep echt aan de muur zit. Je gelooft je ogen niet als je echt enorme drollen aan een deur zijn geplakt. Sommige hondenbezitters lijken er echt een groot genoegen in te scheppen dat hun viervoeter het midden op het trotoir doet. Zonder een spier te vertrekken loopt de eigenaar van de hond verder. En dat terwijl er heel veel automaten staan waarin hondenpoepzakjes zitten.
Wat heel grappig is dat je soms wel gevulde zakjes ziet liggen die door de eigenaar vol achterlaten zijn. Ik heb welgeteld in al die dagen één eigenaar gezoen die volgens de regels der kunst met de dampende uitwerpselen van zijn levensgezel omging en het keurig in een bak deponeerde. Bij mij kwam de vraag op of er een psychologische verklaring van het gedrag van de honddezitters is te geven. Soms leek het heel makkelijk, dan droop het ervan af dat de eigenaar schijt aan de hele maatschappij heeft en de hondedrol in feite het best als een maatschappelijk protest protest kan worden opgevat. In andere gevallen is het veel moeilijker. Volgens mij zit er een prachtig onderwerp in voor een wetenschappelijke desertatie!
