Hij is een erg sterke onafhankelijker man. De eerste keer dat ik hem ontmoette heeft hij mij allerlei foto’s laten zijn van zijn jacht en vis uitstapjes. Die konden maanden duren. Waanzinnig wat voor vis, slangen en dieren hij niet heeft gevangen. Het was een bijzondere conversatie. Hij sprak veel in het Portugees en ik met mijn handen en mijn ogen. Ik had het idee dat we elkaar prima begrepen. Helaas heeft hij een tijdje geleden een tweede beroerte gekregen en is hij nu gebonden aan zijn bed. Hij kan zich nauwelijks bewegen en niet meer praten. Gelukkig staat Mariângela er niet alleen voor. Haar moeder, zussen, broer en kleinkinderen zijn er ook.
Afgelopen zomer ging het al wat minder met hem maar heb ik hem toch heel vrolijk gezien gedurende de tijd dat ik er was. Hij weigerde een kruk bij het lopen maar kwam toch elke keer waar hij wilde wezen in huis. Hij ging lekker zijn eigen gang en vond het erg leuk dat Mariângela er was.
Vorige week zondag was ik bij Tante Loes, de zus van mijn vader. Ook zij ligt in het ziekenhuis en is zwaar ziek. Zij heeft de ziekte van Parkinson, is broodmager en erg grijs geworden. Ik was er samen met mijn moeder. Het bezoek heeft grote indruk op mij gemaakt. Ondanks haar ziekte keek ze mij zo open en haast vrolijk aan. We hebben samen wat herinneringen opgehaald en ondanks alles was het fijn bezoek. Ze weet dat ze niet meer beter wordt maar liet mij geen enekele bitterheid zien. Het leven gaat zo snel. Ik weet nog zo goed dat zij samen met haar vriend en latere echtegenoot Joop met mij ging wandelen. Het lijkt wel vorige week dat zij haar eerste kindje kreeg en ik voor het eerst zo dicht bij een geboorte betrokken was. Ik zal kijken of ik binnenkort nog een foto van haar kan scannen.
Van te voren waren we bij Tante Janny gaan lunchen. Zij is de weduwe van oom Wim, de broer van mijn vader. Ik was nog nooit in haar nieuwe huis geweest en alleen al door de foto's kwamen er ongelofelijk veel fijne herinneringen boven.
