Op vrijdag zag ik de voorstelling Wat het lichaam niet vergeet in Amsterdam. Van het begin tot het eind heb ik genoten van het intense spel. De combinatie van de mooie muziek, het fysieke acteren en de verrassende vragen aan het publiek werkte voor mij helemaal. Er zaten geen zwakke plekken in de voorstelling en eigenlijk speelde iedereen erg goed.
Ik had steeds de neiging antwoord te geven op de actrice die vraagt of ze het wel goed doet. Ze deed het geweldig maar helaas liet ik dat haar niet weten. De provocerende vragen van een van de andere actrices waren ook erg sterk. Net als de rest van haar spel trouwens. Ik was erg blij dat er een glazen wand was want ze gaf de indruk dat ze elk moment de zaal in zou kunnen lopen en de vragen persoonlijk aan mij zou gaan stellen.
Het nagesprek gaf nog een extra inkijkje. Marcus Azzini heeft een grote voorkeur om met jonge mensen te werken. Alles boven de dertig is bij hem in de gevarenz�ne Ik denk dat hij nog verrast zou kunnen worden als het toch ook eens met ouderen zou proberen. Ik vond het mooi om te zien dat hij zich zo goed voorbereid om een voorstelling 'from scratch te maken'.
Ik ben erg benieuwd hoe de voorstelling in Brazili� zal worden ontvangen. De Braziliaanse samenleving ademt erotiek maar heeft een totaal andere verhouding tot naakt dan in Nederland. Sommige scenes die, zeker in Amsterdam, heel natuurlijk overkomen zouden wel eens heel anders in Brazili� kunnen worden ervaren.
