Drie maal tango

Deze week genoot ik van tango op straat in La Boca, de wijk waar Boca Juniors speelt in een imposant stadion.Daarna zag ik 'gewone mensen' dansen in Confeiteria Ideal. dat is de moeder van ale danszalen.
Als klap op de vuurpijl zag ik gisteren de groep Tango X2 met het programma Su historia waarin de geschiedenis van de tango voorbij komt gedansd door topdansers uit Argentinië. En dat ook nog eens op muziek van een geweldig tango-orkest.

Buenos Aires

Wat een stad.... Groot, mooi, interessant, goedkoop en vol kunst, cultuur, voetbal en lekker eten. Gisterenavond zag ik een erg leuk ´tangoachtig´ concert. Het was een CD presentatie in een mooi theater van twee muzikanten die veel andere muzikanten het podium op hadden gesleept. Er waren tango met o.a. zang, gitaar, fluit en saxofoon. De afstanden zijn flink maar met een taxi kom je overal. In tegenstelling tot Nederland zijn die erg goed te betalen.
Natuurlijk zijn er ook de down sides. Zo ze je ´s avonds arme mensen de straten opruimen op zoek naar dingen die opnieuw zijn te gebruiken of te verkopen en is er ongelofelijk veel verkeer. Vandaag ga ik weer op pad naar musea en spannende wijken. Ik ben een bevoorrecht mens.

Mijn eerste voetbalwedstrijd in Brazilië

Gisteren heb ik voor het eerst van mijn leven een voetbalwedstrijd in een Braziliaans stadion gezien. De wedstrijd Atlético Paranaense tegen Iraty eindigde in 0-0 maar was toch ontzettend leuk. Vooral het publiek en de sfeer in het stadion zal ik niet snel vergeten.

Voorstelling A Fauna van Os Satyros

Sinds een paar dagen ben ik op het Festival do Teatro de Curitiba in Braziliè. Het is het grootste theaterfestival van Latijns Amerika. Het meest bijzondere dat ik heb gezien is de voorstelling A Fauna die wordt gespeeld in een favela aan de rand van Curitiba.

De toneelgroep Os Satyros doet vaker van dit soort producties en bereidt nu al een soortgelijke voorstelling in Sao Paulo voor.



De bewoners spelen het stuk in hun eigen omgeving. Voor een groot deel spelen zij zichzelf. Het was erg indrukwekkend. Vooral het feit dat de bewoners zo blij waren iets van hun leven te laten zien kwam hard bij mij binnen. Het was zeker niet allemal kommer en kwel maar het was niets mis wat je zag in de school, op straat, in een vrouwencorporate en bij mensen thuis. Een dergelijke voorstelling zou je in Nederland echt niet kunnen maken. Het doet wel denken aan de documentaire die Be at the media voor woningcorporatie IJmere heeft gemaakt over een buurtje in Osdorp. Dus met en ander medium kan het wél.
Er wordt een documentaire gemaakt van het hele project en het zou heel mooi zijn als die op de IDFA zou worden vertoond.

Man bijt hond

Vandaag werd ik voor de tweede keer gebeld door de redactie van Man bijt hond of ik in de uitzending wat wilde vertellen over mijn strijd tegen de hondenpoep. Ik heb de redactie doorverwezen naar een Haags initiatief maar misschien laten ze nog even mijn website over hondenpoep zien...

Heel verontrustend nieuws

De Volkskrant meldt dat:  Marokkaanse jongeren met een mbo-, hbo- of universitaire opleiding voelen zich over het algemeen minder thuis in Nederland dan hun lager opgeleide Marokkaanse leeftijdsgenoten. Dit blijkt uit een woensdag verschenen onderzoek van de Erasmus Universiteit naar de leefwereld van 650 in Rotterdam wonende Turkse, Marokkaanse en autochtoon Nederlandse jongeren.

Voor alle drie groepen geldt dat een substantieel deel van de jongeren zich minder thuis is gaan voelen in Nederland na de terreuraanslagen in de VS (van 11 september 2001) en de politieke moorden op Pim Fortuyn (2002) en Theo van Gogh (2004). De sterkste verschijnselen van ontheemding doen zich voor onder laagopgeleide autochtone Rotterdamse jongeren. Ruim 45 procent van hen voelt zich steeds minder op z'n gemak in eigen land.

De Marokkaans-Nederlandse elite in wording ervaart dat zij tegen een glazen plafond aanbotst, zoals dat eerder gold voor vrouwen, stelt hij. Het leidt tot frustratie en ongenoegen. Entzinger: ‘Juist dit zijn de mensen die in eigen kring een functie als rolmodel moeten vervullen. Dit zijn de mensen die de brug moeten slaan tussen allochtoon en autochtoon.’

Als lid van de diversiteitsraad van de politie weet hij hoe politieagenten van allochtone komaf voortdurend op hun allochtoon zijn worden aangesproken. ‘Ik kan mij zo voorstellen dat je dat op een gegeven moment spuugzat bent. Je wenst als persoon aangesproken te worden en niet als lid van een etnische groep.’

Blijven we met z'n alleen wachten of gaan we nu echt iets doen?