Een laatste bericht uit Brazilie. Vanmiddag vertrek ik uit Sao Paulo naar Lissabon en morgenochtend vlig ik door naar Amsterdam. Ik heb een heerlijke tijd gehad. Ik kan weer wat beter lopen, heb veel familie van Angi leren kennen, ben in Jacarezinho en Curitiba geweest en heb vreemde dingen gedaan zoals het bezoeken van een rodeo...
Op het computervlak is het kommer en kwel. De hosting van al mijn websites is doorverkocht en howel ik twee jaar vooruit heb betaald zijn al mijn websites of line. het zal wel heel veel gedonder kosten om ze terug te krijgen. Wie weet ga ik wel een rechtzaak beginnen, computerbladen schrijven en websites benaderen om mensen te waarschuwen tegen dit soort praktijken. Kortom er is genoeg om thuis weer de tanden in te zetten. Maansdag ga ik voor het eerst sinds 8 weken weer naar het werk. Ook daar is genoeg te doen.

Salvador is een echte aanrader en ik denk dat ik hier nog wel weer eens terug kom.
In een lekker koel internetcafe in Salvador de Bahia gelegen aan een prachtig plein in de oude stad heb ik net de nederlandse kranten zitten lezen en zo te zien is er weinig nieuws onder de zon. Nederland komt nooit in het nieuws hier. Laatst een keer toen een man met zijn vligtuig naar beneden kwan en het overleefde zag in wat op tv en gisteren was Amsterdam met de walletjes in het nieuws maar dat is het dan ook wel. Wat wij polotiek vinden speelt hier geen enkele rol....

Straks ga ik vanuit 30 graden naar een Curitiba waar het gisten maar 2 graden was....
Best leuk om daar weer naar toe te gaan. Ik loop nu al aardig zonder kruk en nu de braziliaanse kapper mijn baard heeft geknipt en mijn nek heeft geschoren zie ik er weer netjes uit en kan de familie van Angi best onder ogen komen.

Vanuit het grootste winkelcentrum van Noord Brazilië kan ik in de InternetNOW corner iets in mijn weblog schrijven. Ik ben goed aangekomen in dit mooie land. De vlucht in het gips viel mee en Rio is zo'n leuke stad dat je al snel je handicap vergeet. Vooral als je door heel aardige mensen met de auto wordt gehaald en veel de taxi neemt. In de stad zelf was het weer het feest van de herkenning. Wat een geweldig oort is het toch. Naast heel leuk familiebezoek in een verre buitenwijk heb ik natuurlijk genoten van zien van de zee, de sporters, de wandelaar en al het ander wat bewoog. Met de auto heb ik ook npg een trip gemaakt in de bergen. Echt leuk als je hoogtevrees hebt..... Uiteindelijk toch een goede ervaring.
Inmoddels zijn we twee dagen in Olinda, een mooi oud stadje vlak bij Recife. Pijnlijk detail is dat de Nederlanders het een paar eeuwen geleden voldig hebben platgebrand.
Via de webmail heb ik gehoord dat er gigantisch op welzijn en waarschijnlijk ook op het NIZW wordt bezuinigd maar ook dat het project de Multiculturele buurt subsidie krijgt van het Oranje Fonds. In het laatste zit muziek!

Wat een heerlijk weekend! Ik krijg het gevoel weer een beetje bij de wereld te horen. Gezellig en lekker eten met vrienden, naar de mooie tentoonstelling van Resalieke, met Angi, Mellouki & Marije en Dewi snuiven aan de leuke kanten van de multiculturele samenleving in het Oosterpark, bijkletsen met Rietje en je weer wat zekerder voelen op die gipsen poot. Nog een paar dagen werken, het gips verniewen, inpakken en dan naar Brazilië!

Het is een vreemde gewaarwording als je zo lang in het gips moet zitten. Gelukkig heeft Claire me een hoes gegeven voor om mijn been dat ik me toch douchen kan en zoals vanmorgen zelfs even in bad kan.

Over 2 weken mag het gips eraf maar volgens de medici zal het dan nog niet meevallen om te lopen. Ik ga daarom gewapend met twee krukken donderdag het vliegtuig in. Tot die tijd probeer vanuit huis te werken aan de nieuwe MCB site en aan een planning van het werk als ik weer terug ben.

Morgen komt Marije op bezoek en zij brengt mij met de auto naar de tentoostelling van Resalieke, collega en kamergenoot bij het NIZW. Lekker om er even uit te zijn en eens iets anders te zien.

Angi kwam razend enthousiast thuis van de voorstelling Kontakthof van het PINA BAUSCH/TANZTHEATER WUPPERTAL. Het was origineel, mooi en heel speciaal. Het heeft heel waarschijnlijk veel kunstenaar geinspireerd. Ze noemde Etore Scola die mogelijk ideeën heeft gebruikt in zijn film le Bal.
Ik kon vanwege mijn been niet naar de voorstelling en daarom was Angi naar de voorstelling gegaan Paula, met een Braziliaanse vrouw die zo'n 13 jaar geleden naar Nederland kwam voor een dansopleiding. Zij is hier blijven wonen met een Nederlandse man. Ook zij vond het een mooie voorstelling.

Van de website van het festival de volgende typering:
Kontakthof werd voor het eerst opgevoerd in 1978. Het behoort tot de vroege werken van Bausch waarin man-vrouw relaties in theatrale context onderzocht worden. Kontakthof is een studie naar onschuld en ervaring, oorspronkelijk uitgevoerd door Bausch’ eigen Tanztheater Wuppertal.
In 2002 heeft Pina Bausch een nieuwe versie van Kontakthof gemaakt, ditmaal voor een groep van twintig vrouwen en mannen van 65 jaar en ouder. Wat de nieuwe versie van Kontakthof zo uniek maakt is de uitzonderlijk sterke cast, gevormd door ongetrainde performers uit een grijze industriestad in Noordwest Duitsland. Aan de buitenkant zien we tekenen van ouderdom: rimpels, gebogen schouders, verzakkende borsten, grijs haar en kale hoofden. Maar we zien ook de rijkdom van deze levens, resultaat van 65+ jaren levenservaring. Tegen een achtergrond van sentimentele Duitse liedjes uit de vijftiger jaren, jazz en tango proberen ze geluk te vinden door middel van vertederende pogingen tot romantiek.