Eerste lustrum

Op 28 maart 2001 stond een ICQ berichtje op mijn scherm te knipperen toen ik thuis kwam. Er was een Braziliaanse met de computernaam M die contact met me had opgenomen.


Vijf jaar later stond er thuis prachtig doosje voor mij klaar met met daarin een opvallend 2 persoons kussensloop met daarop hetvolgende gedicht:

…zag jij misschien dat ik naar jou, dat ik je zag en dat ik zag hoe jij naar mij te kijken zoals ik naar jou en dat ik hoe dat heet zo steels, zo en passant en ook zo zijdelings - dat ik je net zo lang bekeek tot ik naar je staarde en dat ik staren bleef. Ik zag je toen en ik wist in te zien dat in mijn leven zoveel is gezien zonder dat ik het ooit eerder zag: dat kijken zoveel liefs vermag.

Wat is er veel gebeurd en wat ben ik blij dat ik even een berichtje heb teruggestuurd met de vraag: wie ben je waarom zocht je contact met me? Dat was het begin van een geweldige uitwisseling over kunst en cultuur. Het leidde uiteindelijk tot een vriendschappelijk bezoek aan een geweldige vrouw waar ik inmiddels ruim drie en een half jaar mee samenwoon. Ik geloof in het toeval en ik ben er ook steeds meer van overtuigd dat je ver kunt komen als je het toeval een handje helpt. Daarvoor is gelukkig geen vast recept......